Tjalk trekken

Anton was altijd gefascineerd door schepen. Er waren verschillende periodes in zijn leven waarin een schip een grote rol speelde. Niet alleen als echt schip maar ook als symbool voor vrouw, vrijheid, het onbegrensde van de zee. Een schip gaf de mogelijkheid aan het 'vaste land' te ontsnappen.

In het laatste deel van de oorlog trok hij een tjalk meerdere malen van Aalsmeer naar Haarlem en terug.
Anton: "In de oorlog, in 1945, dus in het laatste stuk van de oorlog, liep ik met een oude tjalk in een lijn alsmaar de Ringvaart rond. Met suikerbieten, dat was de manier waarop ik me aan de Duitsers onttrok. Ik had een oud schip en dat laadde ik steeds in Aalsmeer vol suikerbieten en dat gaf ik weg en dat verkocht ik een beetje in Haarlem en zo onttrok ik me aan de Duitsers. Die lieten zo'n stakker in zo'n lijn maar lopen. En het was nog een beetje voedselvoorziening toen er helemaal niets meer was. Ik liep er meer dan een week over. Zo'n schip vol suikerbieten in je eentje dat komt haast niet vooruit. Dat zijn tonnen wat je aan het trekken bent. Van Aalsmeer naar Haarlem dat is een bloed eind. Ik schoot per dag maar een paar kilometer op. 's Nachts sliep ik op dat schip, dat was helemaal vol gestapeld met bieten. Als ik het laadde had ik een klein beetje tarwe en daar leefde ik van, want dat kon ik onderweg ook ruilen. Als ik een beetje tarwe had en ik kwam voorbij een bakkertje dan kon ik dat ruilen. Maar ik kon het tegen alles ruilen. Tarwe was toen een betaalmiddel."

De tekst heb ik overgetikt van een bandje, de tekening heeft Anton in 2004 gemaakt om ons te laten zien hoe dat was, in een lijn hangen om een schip te trekken.


Dit schip is niet 'tastbaar' maar alleen symbolisch. Het vaart over de Styx, met de gekruisigde Christus als de veerman en Maria met de pasgeboren Christus aan boord.